top of page

Terapia EMDR

Terapia EMDR (z ang. Eye Movement Desensitisation Reprocessing), obok psychoterapii poznawczo-behawioralnej (CBT), jest zalecana przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) w leczeniu Zespołu Stresu Pourazowego (PTSD) mogącego być pokłosiem wydarzeń traumatycznych takich jakprzemoc fizyczna czy psychiczna, zaniedbanie emocjonalne, molestowanie seksualne, gwałt, wypadek drogowy, klęska żywiołowa, bycie świadkiem ciężkiej choroby lub śmierci osoby bliskiej. Terapia EMDR znalazła również zastosowanie w skutecznym leczeniu zaburzeń lękowych, depresji, zaburzeń odżywiania, a także leżących u podstaw zaburzonej osobowości i dysfunkcyjnych relacji interpersonalnych przekonań na temat samego siebie, lub świata.

Skuteczność w świetle najnowszych badań

Metoda EMDR jest rezultatem projektu doktoranckiego Francine Shapiro. Badaczka (Shapiro, 1989) udowodniła, że jednorazowa sesja terapeutyczna EMDR skutkowała obniżeniem dystresu związanego z pamięcią traumatycznego wydarzenia, ale również wyeliminowaniem problemów zgłaszanych przez osoby badane. Badania kontrolowane wyszczególniają EMDR jako najbardziej efektywną terapię PTSD w porównaniu z innymi metodami leczenia, a także równie skuteczną jak techniki ekspozycyjny i terapie poznawcze (Bisson et al. 2007; Watts et al. 2013).

 

(więcej informacji na temat skuteczności terapii EMDR pod adresem: 

https://emdria.omeka.net)

 

Na czym polega Terapia EMDR?

Z założenia terapia EMDR polega na odtworzeniu przez Pacjenta traumatycznego wspomnienia przy jednoczesnym wodzeniu wzrokiem za bodźcem w postaci np. palca terapeuty, który porusza nim przed jego twarzą w jedną i drugą stronę na przemian. Celem tej procedury jest desensytyzacja ("odmrożenie") bolesnego wspomnienia, która prowadzi do obniżenia, a w efekcie neutralizacji subiektywnie odczuwanego intensywnego dystresu emocjonalnego bądź fizjologicznego.

 

Terapia ta ma pewne podobieństwa do innych technik poznawczo-behawioralnych w leczeniu PTSD, takich jak technika przedłużonej ekspozycji czy ekspozycji wyobrażeniowej, lecz to co ją wyróżnia to repetytywne i krótkotrwałe ekspozycje na wspomnienia przy jednoczesnym wprowadzaniu bilateralnej stymulacji mózgu, uznanej przez szereg badań za skuteczną metodę facylitacji procesów emocjonalnych i zdrowienia.

 

Jak zapamiętujemy traumatyczne wydarzenia?

 

Gdy dane traumatyczne zdarzenie zostaje zapisane w odrębności od pozostałych wydarzeń tworzących scaloną sieć pamięciową, pierwotnie wyuczone i znane sposoby radzenia sobie w sytuacjach trudnych przejawiają się w postaci np. niedostosowanych reakcji emocjonalnych, intruzywnych myśli czy społecznie nieakceptowalnych zachowań, a także w postaci objawów niespecyficznych jak brak elastyczności poznawczej, koszmary senne lub odczuwanie niepokoju. Uważa się, że te doświadczenia, które zostały zakodowane w dysfunkcyjnej formie, stają się podstawą do późniejszych zachowań charakteryzujących się dużą sztywnością i nieprzystosowalnością. Postawy (zachowania) przyjmowane przez osobę, emocje, myśli jej towarzyszące czy reakcje fizjologiczne nie są rozpatrywane jako odpowiedź na doświadczenie z przeszłości. Uznaje się je jako reakcję na pamięć danego zdarzenia, które poza zapisem obiektywnych komponentów zostało utrwalone w postaci emocjonalno-poznawczo-fizjologicznej.

 

Mechanizm działania

Szereg badaczy zaproponowało teorię mówiącą o tym, że ruchy gałek ocznych wykonywanych przez Pacjenta podczas sesji terapeutycznej są podobne do tych, które zachodzą podczas fazy snu REM. Powtarzane przekierowywanie uwagi Pacjenta w postaci ruchu gałek ocznych powoduje neuronalnie podobny stan do fazy REM pozwalając na wtórną integrację korową trudnych wspomnień w pozostałe, obecne już sieci semantyczne. W efekcie dochodzi do zmniejszenia siły oddziaływania pamięci epizodycznej danego zdarzenia traumatycznego.

bottom of page