Dorastający, odrywając się od rodziców, przechodzą niezwykle trudny, pełen sprzecznych uczuć i dążeń proces formowania tożsamości. Młodzi u progu późnej adolescencji funkcjonują pod presją społecznych oczekiwań dotyczących dojrzałych zachowań przy jednoczesnym braku pełnej autonomii przyznawanej dorosłym. Z tego m.in. powodu uwikłani są w szereg konfliktów składających się na kryzys dorastania gdy zmiany rozwojowe zmuszają do przewartościowań w celu osiągnięcia dojrzałej tożsamości. 

​

Podstawowe konflikty okresu adolescencji:

​

pomiędzy potrzebą samodzielności (pobudzona osiągnięciem dojrzałości płciowej i dużym wzrostem możliwości intelektualnych),  a ograniczeniami narzuconymi przez rodziców i zależność materialną

 

pomiędzy potrzebą samodzielności, a lękiem przed odpowiedzialnością

 

pomiędzy dążeniem do niezależności, a potrzebą oparcia

 

pomiędzy przywiązaniem do rodziców, a rozbudzonym krytycyzmem w myśleniu

 

pomiędzy wizjami idealnymi, a realnym obrazem świata, innych ludzi i siebie

 

pomiędzy poziomem rozwoju w różnych sferach funkcjonowania („dorosłości” w sferze intelektualnej czy fizycznej towarzyszy jej brak w społecznej czy emocjonalnej).

​